Czym jest karate

Styl OYama i jego twórca


"Studiowanie karate jest jak wspinanie się na wysoką górę. Życie również przypomina wspinaczkę. Ważne jest żeby wytrwale próbować dotrzeć na sam szczyt. Kiedy już się go osiągnie można wiele dostrzec i zrozumieć. Stojąc u podnóża góry można tylko podziwiać jej szczyt."

   Twórcą naszego stylu jest Wielki Mistrz Shigeru OYAMA, 10 dan - legenda światowego karate. Po kilkudziesięciu latach praktyki i studiów nad dalekowschodnimi systemami walki stworzył neoklasyczną dyscyplinę, opartą z jednej strony na japońskiej tradycji karate, z drugiej strony na najbardziej skutecznych i sprawdzonych formach walki. Shigeru Oyama to największy z żyjących mistrzów kontaktowego karate w świecie. W ciągu swojej blisko 70-letniej kariery zasłynął m.in.: zwycięskimi pełnokontaktowymi walkami ze 100 kolejnymi czarnymi pasami, pokazami łamania kantem dłoni stosów bloków lodowych, a także demonstracjami zbijania gołymi rękami klingi ostrego miecza samurajskiego w chwili zadawanego cięcia. Soshu Oyama szkolił wielu aktualnych liderów międzynarodowych organizacji karate oraz zdobywców mistrzostw świata i kontynentów. Jak podkreśla Hanshi Jan Dyduch: "Shigeru Oyama to przede wszystkim wspaniały mistrz i nauczyciel. Skromny, pracowity, cierpliwy i wyrozumiały człowiek. Umie nie tylko oceniać, ale także uważnie słuchać." Jak twierdzi, bardzo dużo uczy się od swoich uczniów i współpracowników. Nie szuka władzy ani taniej popularności. Raczej stroni od polityki, ale w najważniejszych sprawach dla kontaktowego karate w świecie jego opinia - jako najwybitniejszego ucznia zmarłego Masutatsu Oyamy - ma ogromne znaczenie. Jest autorem wielu filmów szkoleniowych oraz książek, m.in. znakomitej pozycji "Perfect Karate".

   Styl OYAMA jest rozwijany pod kątem sztuki i samoobrony oraz wielo konkurencyjnej dyscypliny sportowej. Shigeru Oyama odrzucił doktrynę walki wzięta z Goyu-ryu i Kyokushin, wprowadzając szybkie przemieszczanie się, wyprzedzanie ataku przeciwnika i zejścia z linii ciosu wraz z równoczesnym kontratakiem. Takiej filozofii walki podporządkował cały system szkolenia. Zmienił niektóre bloki, uderzenia oraz formy, rozwinął pracę nóg i położył duży nacisk na rotacyjną prac
ę ciała.


   Nowe autorskie kihon kata stanowią pomost pomiędzy uczeniem podstaw a realną walką. W połączeniu z zaawansowanymi ponad stylowymi formami, uznanymi za klasykę karate, jak np. Seienchin czy Kanku-dai, tworzą reprezentatywny obraz kształtowania się kontaktowego karate na przełomie XX i XXI wieku.  Zaawansowani karateka praktykują także oryginalne formy z bronią (Bo, Tonfa i Sai). Kata jak i układy z kobudo są również prezentowane w ramach współzawodnictwa sportowego. Są przedmiotem studiów, praktyki oraz jednym z najważniejszych czynników pozwalających pojmować styl Oyama jako sztukę walki oraz oryginalną dyscyplinę sportu. 

   W stylu Oyama obowiązuje autorski system szkolenia dzieci, dostosowany do ich możliwości psychicznych i fizycznych oraz oryginalny model szkolenia młodzieży i dorosłych. Stawia on w pierwszym rzędzie na praktyczne korzyści wynikające z uprawiania karate - dobre zdrowie, poczucie bezpieczeństwa oraz systematyczne kształtowanie charakteru ćwiczącego. 

Oyama Karate w Polsce

Początek rozwoju Oyama Karate w Polsce związany jest z 1991 rokiem, kiedy to Jan Dyduch w imieniu grupy czołowych instruktorów i zawodników z Krakowa złożył na ręce Wielkiego Mistrza Shigeru Oyamy deklarację wstąpienia do Światowej Organizacji Oyama Karate (WOKO).  Styl OYAMA jako dyscyplina sportowa został zalegalizowany w Polsce w 1992 r. W tym samym roku zostało zarejestrowane Stowarzyszenie Oyama Karate w Polsce z siedzibą w Krakowie. W 1993 roku powołany został do życia związek sportowy, obecnie OYAMA Polska Federacja Karate (OYAMA PFK). Federacja skupia aktualnie przeszło 50 klubów sportowych, w których trenuje około 6 000 osób pod okiem licencjonowanych szkoleniowców. OYAMA PFK systematycznie kształci trenerów, instruktorów, sędziów i zawodników. W latach 1992-2010 około 350 Polaków otrzymało z rąk twórcy dyscypliny- Soshu Shigeru Oyamy 10 dan około 530 nominacji na różne stopnie mistrzowskie. Co roku, Związek organizuje międzynarodowe oraz ogólnopolskie seminaria i mityngi sportowo-szkoleniowe. Polska organizacja Oyama karate systematycznie rozwija rywalizację sportową od 1996 roku, w której biorą udział dzieci, juniorzy i seniorzy obojga płci. Rozgrywane są ogólnopolskie zawody o randze mistrzostw Polski i Pucharu Polski oraz liczne turnieje regionalne. Najlepsi polscy zawodnicy startują w międzynarodowych zawodach sportowych z mistrzostwami świata i Europy włącznie.

Po tym jak Soshu Shigeru Oyama zamknął Centralne Dojo w Nowym Jorku i przestał pełnić funkcję dyrektora World Oyama Karate Organization, polska organizacja Oyama karate zrezygnowała z przynależności do WOKO i przystąpiła do OYAMA Międzynarodowej Federacji Karate (ang. OYAMA International Karate Federation), działającej pod jego patronatem. W 2005 roku, polskie kluby dodatkowo stowarzyszyły się ze Światową Organizacją Kanreikai Karate (ang. World Kanreikai Karate), zajmującą się promocją sportowego karate na arenie międzynarodowej.

OYAMA PFK wydaje liczne materiały dydaktyczne oraz informatory szkoleniowe.



                                                                                                                                                                                         żródł:www.oyama-karate.pl


  Etykieta dojo
Etykieta Dojo jest zbiorem zasad, regulujących zachowanie się karateki w salach ćwiczeń i na treningu. Oprócz aspektów czysto etycznych zawiera w sobie elementy kurtuazyjne, przejawiające się w ukłonach i pozdrowieniach, a także specyficzny ceremoniał, wprowadzający ćwiczących w swoistą atmosferę towarzyszącą treningom karate. "Dojo jest miejscem, gdzie buduje się męstwo, a wyższe uczucia ludzkie budzą się w ekstazie ciężkiej pracy. Jest to tajemnicze miejsce, gdzie umysł ludzki szlifowany jest w pocie czoła." Niektórzy doszukują: się podstaw przysięgi w staro-japońskim kodeksie samuraja - Bushido (Bushi - wojownik, Do - droga). Dla samuraja złamanie przysięgi Bushido oznaczało hańbę. Dla karateki złamanie przysięgi Dojo powoduje skreślenie z listy Dojo. 

Dyscyplina i koncentracja są bardzo ważnymi czynnikami w sztukach Budo. Karate nauczane jest w salach zwanych Dojo. Wejście do DOJO to nie tylko wejście do budynku ale także wejście do "Świątyni Bushido" świątyni wojowników, gdzie okazuje się wzajemny szacunek. Tradycyjny strój treningowy to Karate-Gi (popularnie nazywane Kimono). Gi, czyli ubiór karateki składa się z kaftana, spodni i pasa (obi). Kolor pasa i naszyte na nim pagony oznaczają stopień wtajemniczenia adepta. Nie trzeba nadmieniać, iż Gi powinno być zawsze czyste i w dobrym stanie.

Wejście do DOJO, do sali ćwiczeń

Wchodząc tam w wejściu wykonuje się ukłon - trzymając wyprostowane dłonie przy udach i kłaniając się górną połową ciała. Bezpośrednio po tym pozdrawiamy wszystkich ćwiczących głośnym "OSU". Zaraz potem należy podejść do nauczyciela, jeśli jest już na sali i pozdrowić go w taki sam sposób - pięści trzymamy jak w pozycji Fudo-dachi. Należy pozdrowić w ten sposób również asystentów trenera, oraz starszych stopniem.

Rozpoczęcie treningu - ceremoniał

Na komendę "Seiza" wszyscy ustawiają się w szeregach według stopni, frontem do prowadzącego, najstarsi stopniem po prawej. Uczeń najstarszy stopniem spośród obecnych (Sempai) - przed nimi, w tym samym kierunku co reszta. On właśnie dogląda ceremonii otwarcia i zakończenia, aby miała ona właściwy przebieg.

 Na komendę "Zazen" wszyscy klękają na kolanach, przyklękając najpierw na lewe, a potem na prawe kolano, pośladki na piętach a ręce lekko ugięte w łokciach zaciśnięte pięści na udach, w okolicy pachwiny. Plecy należy trzymać wyprostowane, kolana rozchylone na szerokość barku, a stopy złączone.

Na komendę "Dachi" poprawiamy postawę oraz kimona,pasy. Klęcząc wyprostowujemy postawę, nie garbimy się.

 Następnie Sempai musi on najpierw popatrzeć w tył czy wszyscy siedzą w prawidłowej pozycji, po czym głośno zawołać "Mokuso". Na ten sygnał wszyscy zamykają oczy i rozpoczyna się moment koncentracji. Przez chwilę staramy się skoncentrować na treningu, który zamierzamy odbyć. Staramy się znaleźć w sobie moc aby wykonać wszystkie ćwiczenia i podanej przez instruktora ilości i z maksymalnym zaangażowanie. Oddychamy w tym czasie wciągając powietrze przez noc i wypuszczając przez usta.

Następną komendą jest "Mokuso-yame"(otworzyć oczy).

 Jeśli w Dojo znajduje się portret Mistrza, pada komenda "Sosu-ni-rei" lub "Shihan-ni-rei" i wszyscy wykonują ukłon z "OSU". Nauczyciel obraca się o 180. twarzą do uczniów, po czym najstarszy stopniem Sempai woła "Sensei-ni-rei" (jeżeli nauczyciel posiada stopień mistrzowski), wtedy wszyscy kłaniają się z głośnym "OSU". Jeżeli prowadzącym trening jest Sempai, komenda brzmi "Sempai-ni-rei". Następnie najstarszy stopniem Sempai, wita wszystkich współćwiczących komendą "Otogai-ni-rei". Po tym wszyscy klęczą i czekają aż nauczyciel wyda polecenie co robić dalej.

 Zachowanie się w sali ćwiczeń

  Do nauczyciela nigdy nie wolno zwracać się po imieniu, a jedynie SENSEI lub SHIHAN (od 5 DAN). Do każdego wyższego stopniem należy zwracać się Sempai. W czasie zajęć nie wolno opuszczać szeregu, przerywać ćwiczeń i opuszczać sali bez zezwolenia nauczyciela lub asystenta. Po zakończeniu zajęć nauczyciel wychodzi jako pierwszy, a za nim opuszczają salę uczniowie ze stopniami wyższymi. Rozmawiając z nauczycielem lub prosząc - np. o opuszczenie sali, należy stać w Fudo-dachi, Na poprawki ze strony nauczyciela lub wyższego stopnia należy odpowiadać ukłonem z "OSU". Kłaniamy się partnerowi przed i po każdym wspólnym ćwiczeniu.

OSU, oznacza cierpliwość, respekt i uznanie. Aby rozwinąć ciało jak i ducha niezbędne jest przestrzeganie rygoru treningów. Często jest bardzo ciężko, chcecie zatrzymać się; zrezygnować. Kiedy jesteście już u szczytu musicie przezwyciężyć samych siebie i swoje słabości, musicie wygrać z samym sobą aby osiągnąć swój obrany cel. "OSU" - jest to bardzo ważne słowo mówiące o poszanowaniu, uznaniu, respekcie. Osu oznacza również potwierdzenie, powitanie i pożegnanie.

Kilka podstawowych zasad obowiązujących w DOJO

  - Do nauczyciela nigdy nie wolno zwracać się po imieniu a jedynie Sensei. Do każdego Sempai starszego stopniem czy rangą należy zwracać się także SEMPAI !

 - Rozmawiając z Sensei albo Sempai lub prosząc o coś należy stać w pozycji FUDO-DACHI. Na poprawki i uwagi ze strony prowadzącego należy odpowiadać ukłonem z Osu. Kłaniamy się też partnerowi przed i po każdym wspólnym ćwiczeniu. Ukłon jest przejawem szacunku dla przeciwnika.

 - Do DOJO nie należy wnosić jedzenia oraz napojów. Także telefony komórkowe zostawiamy w szatni lub wyłączone w DOJO.

 - Po zakończeniu zajęć należy Sensei lub starszych stopniem (przy wychodzeniu z Dojo) przepuścić przodem. To samo stosuje się w szatni, umywalni i na całym terenie Dojo!

 - W czasie treningu osobom w ubraniach cywilnych nie wolno przebywać na terenie Dojo (z wyjątkiem osób zaproszonych).

 - Kimona muszą być zawsze czyste i całe!

 - Pas wolno nosić tylko zgodny z nadanym stopniem.

- Noszenie na treningu pierścieni, obrączek, zegarków, łańcuszków itp., jest surowo wzbronione ze względów etykiety i bezpieczeństwa.

 - Palenie tytoniu i picie alkoholu jest na terenie budynku z DOJO SUROWO

                                                               WZBRONIONE !!!

 Trening karate w większości tradycyjnie bazuje na dwóch zasadach: ścisłej dyscyplinie oraz poszanowaniu współćwiczących i starszych stopniem. Rygorystyczny z zasady trening odstręcza większość początkujących - leniwych i niezdyscyplinowanych oraz tych, którzy nie czują zamiłowania do współzawodnictwa i treningu fizycznego, a przecież główna zasada karate brzmi: "ćwicząc ciało - ćwiczysz umysł" Pas wolno nosić tylko zgodnie z danym stopniem. Na karategi mogą być naszyte tylko emblematy stylowe.

                                                                                                                                    Przysięga DOJO (tłumaczenie z japońskiego) - obowiązkowa dla wszystkich ćwiczących na pierwszym egzaminie:  

                                                                                                                      

Tak jak w innych, bardziej tradycyjnych sztukach walki trening karate w większości szkół - bazuje na ścisłej dyscyplinie. Jest to powodem zmniejszenia się liczby ćwiczących, nawet wśród tych, którzy osiągnęli już pewien poziom techniczny. Rygorystyczny trening odstręcza większość początkujących - leniwych i niezdyscyplinowanych, i tych nie czujących zamiłowania do współzawodnictwa i treningu fizycznego.

 Dyscyplina Dojo, wymagana przez wszystkich mistrzów w każdym stylu, z charakterystyczną dla każdego stylu etykietą i podkreślenie znaczenia karate-do, dowodzą różnicy karate od sportu, w ogólnie przyjętym znaczeniu tego słowa. Świat zachodni stworzył wiele sztuk walki, ale nie posiadają one nadbudowy filozoficznej. Jak wspomnieliśmy, karate-do jest nie tylko drogą zmierzającą do poznania techniki walki, ale także metodą kształtowania osobowości poprzez samorealizację.

 Większość wschodnich sztuk wojennych posiada własne podstawy etyczno-filozoficzne - np. w głównych znajdują się Shinden jako przejaw zachowania duchowego charakteru sztuki. Pochodną tego jest również medytacja Zen, stosowana na początku i pod koniec każdego treningu, w celu oczyszczenia umysłu i uzyskania wewnętrznego spokoju.

 Etykieta Dojo jest zbiorem zasad, regulujących zachowanie się karateka w sali ćwiczeń i nie tylko. Oprócz aspektów czysto etycznych (przysięga Dojo) zawiera w sobie elementy kurtuazyjne, przejawiające się w ukłonach i pozdrowieniach, a także specyficzny ceremoniał, wprowadzający ćwiczących w swoistą atmosferę towarzyszącą treningom karate. Godzi się w tym miejscu przytoczyć jedną ze starych maksym karate: "Dojo jest miejscem, gdzie buduje się męstwo, a wyższe uczucia ludzkie budzą się w ekstazie ciężkiej pracy. Jest to tajemnicze miejsce, gdzie umysł ludzki szlifowany jest w pocie czoła". Niektórzy doszukują się podstaw przysięgi Dojo w starojapońskim kodeksie samuraja - Bushido (bushi - wojownik, do - droga). Dla samuraja złamanie Bushido oznaczało hańbę, a co za tym idzie seppuku (harakiri). Dla karateki, składającego tę deklarację uczciwości i posłuszeństwa wobec zasad Dojo, ma ona również uroczysty, honorowy charakter. Złamanie przysięgi powoduje automatyczne skreślenie z listy Dojo.

PSYCHOLOGICZNE ZASADY KARATE

 Z powodu niewątpliwych związków karate z Zen, podstawowe zasady psychologiczne wiążą się z koncentracją, poczuciem spokoju i pewności siebie. Inne wartości wyrastają z tych właśnie podstaw.

 Karateka powinien dążyć do osiągnięcia stanu pełnego zrozumienia reakcji przeciwnika. Czynniki psychologiczne odgrywają w walce ważną rolę, ponieważ karate oznacza bezpośredni kontakt dwu lub więcej istot ludzkich. W wielu wypadkach wygrywa strona silniejsza psychicznie, jeżeli nawet przewaga fizyczna leży po stronie przeciwnej. Nie można jej uzyskać w sposób świadomy, jest ona wynikiem systematycznego i intensywnego treningu. Japończycy próbują ową przewagę psychiczną wyjaśnić obrazowo.

  
Mizu-no-kokoro (duch jak woda)   Wg. Japończyków duch dobrego karateka podobny jest do cichego spokojnego jeziora. Pojęcia mizu-no-kokoro i tsuki-no-kokoro podkreślane były w naukach dawnych mistrzów karate. Oba odnoszą się do nastawienia umysłu w momencie konfrontacji z przeciwnikiem.

 Mizu-no-kokoro wyraża potrzebę aby umysł był spokojny jak gładka powierzchnia wody. Prowadząc tę symbolikę dalej - gładka powierzchnia wody odbija wiernie obraz wszystkich przedmiotów w jej zasięgu, a jeżeli utrzyma się w tym stanie umysł, to przewidzenie psychicznych i fizycznych reakcji przeciwnika, będzie natychmiastowe i dokładne.

 Konsekwentnie, odpowiedź (defensywna lub ofensywna) będzie przeprowadzona w sposób odpowiedni i właściwy. Z drugiej strony jeśli powierzchnia wody zostanie zakłócona, odbite obrazy będą wypaczone - analogicznie, umysł zaprzątnięty myślami o ataku i obronie nie przewidzi intencji i zamiarów przeciwnika, stwarzając mu okazję do ataku.

 Tsuki-no-kokoro (duch jak księżyc)

Tak jak księżyc oświetla wszystko, jak dobry karateka widzi każdy ruch. Pojęcie to odnosi się do konieczności bacznego, ciągłego obserwowania całej postaci przeciwnika i wszystkich najdrobniejszych ruchów, podobnie jak światło księżyca pada równomiernie na wszystkie przedmioty w jego zasięgu. Przy pełnym rozwoju tej postawy, świadomość będzie natychmiast rejestrowała każdą wyrwę w obronie przeciwnika. Chmury przysłaniające światło księżyca, porównuje się do nerwowości, jako przeszkody, która staje na drodze prawidłowego przewidywania ruchów przeciwnika. Atak na słaby punkt oraz zastosowanie właściwej techniki są wówczas niemożliwe.

                                                                                                                         KARATE-DO: ZNACZENIE DUCHOWE

 Ogólna koncepcja karate leży -jak już wspomniano daleko głębiej niż proste, fizyczne ćwiczenie. Zwykło się mówić, że jeśli rozwój fizyczny jest początkiem karate, to rozwój duchowy jest celem ostatecznym. Gdy używamy terminu karate-do, powinniśmy podkreślać znaczenie "do" (droga) - sugerujący wyższy stopień aspiracji, niż uczenie się tylko jak blokować, kopać czy uderzać. Podobną sugestię odczytać można w innych sztukach jak judo, kendo i aikido. Tradycyjne japońskie dyscypliny, ikebana czy chanoyu to również droga perfekcji i maksymalnego skupienia myśli i działania. Wydaje się, iż w kręgu kultury orientalnej nie funkcjonują tak ostre podziały, jakie zwykli stosować Europejczycy czy Amerykanie.  

 Głównym celem karate powinno być osiągnięcie odpowiedniego stopnia samokontroli, niezależnie od charakteru danej jednostki. Tu właśnie zaczyna się owa doskonałość, o której często wspomina się mówiąc o mistrzach karate. Człowiek taki rozwinie w sobie świadomość umożliwiającą mu umknięcie sytuacji zdenerwowania i potencjalnej gwałtowności, która u osób mnie

doświadczonych wymagałaby zastosowania swych fizycznych umiejętności.
  Masutatsu Oyama twierdzi, że karate nie powinno być agresywne, że powinno dążyć do opanowania gwałtowności. Jedno z przykazań Gichina Funakoshi mówi: "Karate nigdy nie atakuje pierwsze". Prawdopodobnie taka koncepcja "pustej ręki" wyjaśnia dlaczego tak wielka liczba Europejczyków czy Amerykanów zapisuje się na treningi (nieraz bardzo drogie) karate. Być może właśnie połączenie fizycznego i duchowego rozwoju tak mocno pociąga człowieka Zachodu, wychowywanego w pop-kulturze, lansującej łatwe osiągnięcie celu, która sprzyja rozwojowi coraz straszniejszych metod niszczenia, z którymi nie mogą już konkurować sztuki walki bez broni. 

Uchi-deshi

  Jeszcze dziś większość z japońskich sztuk takich jak ikebana (sztuka układania kwiatów), czy chanoyu (ceremonia parzenia i picia herbaty) posiada specjalnych uczniów zwanych Uchi-deshi. Tłumacząc dosłownie znaczy to: wewnętrzny uczeń. Ludzie ci żyją ze swym nauczycielem i poświęcają się tylko jednej, wybranej sztuce. Celem ich wspólnego zamieszkiwania z nauczycielem jest uzyskanie jak największej możliwości skupienia swych myśli na jednaj tylko, łączącej ich sprawie. Nauczycielowi pomaga to wprowadzić ich w jeden tok myślenia.

 Uchi-deshi są również w Karate-Do. Są szczególnymi uczniami, których wybiera wielki mistrz. Co roku przejmuje on nowych kandydatów. Liczba ich wkrótce spada, gdy stwierdzają, iż mogą tylko spać, jeść i trenować karate. Żyjąc w Ryo, które jest ich wspólnym miejscem zamieszkania, są pozbawieni wolności, nie otrzymując nigdy zezwoleniu na wyjście poza Dojo, chyba, że mają trenować tam biegi. Uchi-deshi trenują przez 1000 dni, po czym opuszczają to miejsce.Program dnia rozpoczyna się o godz. 6.30 rano, o 7.00 odbywa się pierwszy trening, niezależnie od tego czy pada deszcz, śnieg, czy jest spiekota. Ta część ćwiczeń ma miejsce zawsze na zewnątrz Dojo. Bieg na trasie 8 kilometrów, a następnie pokonywanie wzniesień sprintem pod górę. Po biegach wchodzą do małego parku w pobliżu Dojo, często obserwowanego przez Mistrza. Tam dopingują się wzajemnie do dalszych ćwiczeń: 100 pompek, 200 przysiadów i 300 skłonów w leżeniu na plecach. Po każdym porannym treningu trzeba przygotować śniadanie, a Honbu wyczyścić do połysku. Następnie wszyscy wymawiają słowa przysięgi Dojo. Chwila odpoczynku i dalszy trening. Żywot Uchi-deshi jest ciężki, zgodnie z tradycją średniowiecznych samurajów robią wszystko: gotują, piorą karate-gi, wykonują roboty stolarskie i murarskie, sprzątają toalety, lub uczą się języków obcych. W tych bowiem prostych zadaniach i codziennym treningu znajduje się klucz do osiągnięcia celu. Często widzi się Uchi--deshi spacerujących po treningach wokół Honbu - pobitych i posiniaczonych. Ból jest jedną z barier, którą trzeba pokonać, jeśli ma się zostać prawdziwym karateką. Niewielu zdolnych jest przetrwać ten surowy reżim.  

 Co roku Masutatsu Oyama dokonywał selekcji nowych uczniów, aby zapełnić miejsca tych, którzy odpadli.

 Tylko kilku uczniów wytrzymało monotonię treningu i walki w Dojo. Wszystkich ich łączył pewien wspólny element, mają w sobie siłę, która pozwala im przetrwać, nie pozwala przestać, a nakazuje pracować dalej, nie dopuszczając odpoczynku. Impuls ten pcha ich do momentu, gdy przychodzi nagle coś co oświeca. 

 Ich własne ciało, własny wysiłek i praca pozwalają im osiągnąć to święte, wewnętrzne uczucie, dostępne tylko dla poświęcających się bez reszty. Jeśli idą tą drogą życia przez wiele lat stają się prawie niepokonani. Kiedy przystępują do walki wiedzą o tym, że nie wolno im przegrać. Czują, że gdyby się poddali, i zdradziliby kodeks Bushido, według którego żyją na co dzień. Powody dla których młodzi ludzie stają się Uchi-Deshi są bardzo różne. Oto niektóre z nich: "Pragnę być dobrym człowiekiem dla moich przyjaciół", "Chcę być silny" "Moją ambicją jest być silnym karateką i dżentelmenem", "Staram się poznawać siebie".

 Trudno jest znaleźć źródła historii Uchi-deshi. Być może zapoczątkowali ją japońscy samuraje, którzy przekazywali swym synom umiejętności jakie posiadali. Być może wyszła ona od mnichów klasztornych, którzy poszukiwali uczniów do naśladowania. Ta bardzo stara tradycja ożywa w betonowej dżungli Tokio. W jednym z największych centrów przemysłowych świata, liczącym 11 mln. mieszkańców ćwiczy tylko 15 Uchi-deshi, którzy wybrali drogę Budo.

Codziennie, we wczesnych godzinach rannych w ich postaciach odradzają się średniowieczni samu.

 Zródło: /www.jodan.pl


Procedury i komendy stosowane przez sędziego maty w konkurencjach Kumite

1. Pierwszy zawodnik wyczytany przez sędziego głównego ubiera
pas czerwony- Aka, drugi pas biały- Shiro.

2. W czasie otwarcia walki sędzia maty podaje następujące komendy:

Fudo dachi Przyjęcie pozycji z ukłonem „Osu”
Shome ni rei Ukłon zawodników w stronę stolika sędziego głównego
Shushin ni rei Ukłon zawodników do sędziego maty
Otagai ni rei Ukłon zawodników do siebie
Kamaete Przyjąć pozycje walki
Hajime Rozpocząć walkę

3. Podczas trwania walki sędzia maty może użyć następujących komend:

Yame Natychmiast zatrzymać walkę
Kamaete Przyjąć pozycje walki (ponownie po zatrzymaniu)
Zoko Kontynuować

4. Ogłoszenie zdobycia Ippon oraz Waza ari

Ippon Pełny punkt i zwycięstwo, sędzia maty określa zawodnika, jako Aka lub Shiro i głośno ogłasza: Ippon Kachi!
Waza ari Pół punktu – sędzia maty określa jw i głośno ogłasza: Waza ari
Awase Ippon Pełny punkt zdobyty przez dwa Waza ari jest ogłoszony poprzez głośne podanie formuły: Waza – ari Awase Ippon Kachi.

5. Procedura i komendy związane z głosowaniem

Fudo dachi -Zawodnicy przyjmują pozycje zasadniczą stając naprzeciwko siebie,

Sędzia maty wskazując na zawodników informuje wszystkich o zdobytych przez nich punktach lub karach np. Aka (czerwony) bez punktu lub Shiro (biały) np. Chui Ichi,

Hantei – sędzia maty prosi o decyzje sędziów bocznych, unosi do góry prawą rękę i gwiżdże

Sędziowie boczni podnoszą w górę chorągiewki o kolorze zawodnika, którego uważają za zwycięzcę lub wskazują na remis/równowagę – Hikiwake,

Sędzia maty liczy chorągiewki i podaje swoją własną decyzje wskazując zwycięzcę. W przypadku remisu, sędzia maty krzyżuje swoje ręce kierując je w dół.

6. Po zakończeniu walki sędzia maty ogłasza zwycięzcę a następnie podaje komendy:

Shome ni rei
Shushin ni rei
Otagai ni rei

Po ukłonie do siebie, zawodnicy podają sobie ręce i podchodzą do sekundantów swoich przeciwników i im również podają ręce a następnie opuszczają pole walki.

Standardowe gesty sędziego bocznego

1. Wszystkie gesty sędziowie boczni wykonują chorągiewką (białą oraz czerwoną).

2. Za pomocą gwizdków, sędziowie boczni, dodatkowo sygnalizują sędziemu maty swoje stanowisko

Ippon Chorągiewka w bok/ w górę pod kątem 45°
Waza ari Chorągiewka w bok na wysokości ramienia
Chui Małe kółka chorągiewką w bok / dół pod kątem 45°
Genten Małe kółka chorągiewką w bok na wysokość ramienia
Shikaku Małe kółka chorągiewką w bok /górę pod kątem 45°
Przekroczenie linii pola wali Stuka w matę odwróconą chorągiewką
Nie widziałem Krzyżuje chorągiewki przed oczami
Hikiwake Krzyżuje chorągiewki w dół przed sobą
Nic nie było Macha chorągiewkami krzyżując je przed sobą

ZABRONIONE TECHNIKI
1. ATAK NA TWARZ, LUB GŁOWĘ RĘKOMA.
2. KOPNIĘCIA W KROCZE.
3. ATAK NA STAW BIODROWY, KOLANA, STOPY.
4. ATAKI OTWARTĄ RĘKĄ (NUKITE)
5. UDERZENIA ŁOKCIAMI NA TWARZ.
6. RZUTY.
7. CHWYTANIE ZA KIMONO.
8. NIESPORTOWE ZACHOWANIE.

Terminologia:

Shushin Sędzia środkowy
Shiro Biały
Aka Czerwony
Rei Pokłon
Hajime Start
Seiza Siad
Kamaete Pozycja walki
Yame Stop
Encho Dogrywka
Sai- sha Dwie minuty dogrywki
Encho – sen Dwie minuty ostatecznej dogrywki
Hantei Decyzja
Waza ari Pół punktu
Ippon Jeden punkt / Nokaut = koniec walki
Awase – Ippon Dwa waza ari = Jeden punkt
Hikiwake Równowaga
Chui Ostrzeżenie
Genten Minus 0,5 punktu
Shikaku Minus 3 punkty = dyskfalifikacja
Shikaku Dyskfalifikacja
Kachi Zwyciężać

Charakter egzaminów
Egzaminy na stopnie różnią się przede wszystkim wymaganymi technikami kihon oraz   układami kata. Poprawne ich wykonanie oraz dobra ogólna sprawność zdającego są warunkiem zaliczenia testu. Tego typu egzaminy obowiązują przed ukończeniem 14 lat. Po przekroczeniu tego wieku karateka wchodzi w całkiem inny system zdawania egzaminu.     Począwszy od 4 kyu (zielony pas) zaliczenie Kihon i Kata jest wówczas jedynie warunkiem dopuszczenia do najważniejszego testu: kumite. Test ten polega na ciągłej walce ze zmieniającymi się co dwie minuty, wypoczętymi sparingpartnerami. Najdłuższy obowiązujący dla stopnia uczniowskiego test kumite to 12 walk po 2 minuty każda (1 Kyu). Na stopień mistrzowski trwa on już nieprzerwanie 30 minut. Do kumite dochodzi również tameshiwari, czyli łamanie desek. Jest to bardzo trudny test, który zdają tylko najlepsi.
Stopnie przyznawane w Oyama Karate dla dzieci do 14 lat.

Stopnie przyznawane w Oyama Karate dla dzieci do 14 lat

  • 10 kyu – Biały pas
  • 9 kyu junior – Biały pas z czerwonym pagonem
  • 9 kyu senior – Biały pas z dwoma czerwonymi pagonami
  • 8 kyu junior – Biały pas z trzema czerwonymi pagonami
  • 8 kyu senior – Niebieski pas
  • 7 kyu junior – Niebieski pas z czerwonym pagonem
  • 7 kyu senior – Niebieski pas z dwoma czerwonymi pagonami
  • 6 kyu junior – Niebieski pas z trzema czerwonymi pagonami
  • 6 kyu senior – Żółty pas
  • 5 kyu junior – Żółty pas z czerwonym pagonem
  • 5 kyu senior – Pomarańczowy pas
  • 4 kyu junior – Pomarańczowy pas z czerwonym pagonem
  • 4 kyu senior – Zielony pas
  • 3 kyu junior – Zielony pas z czerwonym pagonem
  • 3 kyu senior – Zielony pas z dwoma czerwonymi pagonami
  • 2 kyu junior – Zielony pas z trzema czerwonymi pagonami
  • 2 kyu senior – Brązowy pas

Stopnie uczniowskie dla młodzieży od 14 lat i dorosłych

  • 10 kyu – Biały pas
  • 9 kyu – Biały pas z niebieskim pagonem
  • 8 kyu – Niebieski pas
  • 7 kyu – Niebieski pas z żółtym pagonem
  • 6 kyu – Żółty pas
  • 5 kyu – Pomarańczowy pas
  • 4 kyu – Zielony pas
  • 3 kyu – Zielony pas z brązowym pagonem
  • 2 kyu – Brązowy pas
  • 1 kyu – Brązowy pas z czarnym pagonem

Stopnie mistrzowskie

  • 1 Dan – Czarny pas z jednym złotym pagonem
  • 2 Dan – Czarny pas z dwoma złotymi pagonami
  • 3 Dan – Czarny pas z trzema złotymi pagonami
  • 4 Dan – Czarny pas z czterema złotymi pagonami
  • 5 Dan – Czarny pas z pięcioma złotymi pagonami
  • 6 Dan – Czarny pas z sześcioma złotymi pagonami
  • 7 Dan – Czarny pas z siedmioma złotymi pagonami
  • 8 Dan – Czarny pas z ośmioma złotymi pagonami
  • 9 Dan – Czarny pas z dziewięcioma złotymi pagonami
  • 10 Dan – Czarny pas a na nim dziesięć złotych pagonów

 Liczebniki japońskie

0 – rei
1 – ichi
2 – ni
3 – san
4 – shi czasami yon (bardziej formalnie)
5 – go
6 – roku
7 – shichi czasami nana
8 – hachi
9 – kyuu czasami ku
10 – juu

Liczby wyższe tworzymy w następujący sposób:
11 – juu-ichi (czyli dziesięć i jeden)
12 – juu-ni (czyli dziesięć i dwa)
13 – juu-san (czyli dziesięć i trzy)
14 – juu-shi
15 – juu-go
16 – juu-roku
17 – juu-sichi
18 – juu-hachi
19 – juu-kyuu
20 – ni-juu (czyli dwie dziesiątki)
21 – ni-juu-ichi (czyli dwie dziesiątki i jeden)
22 – ni-juu-ni (czyli dwie dziesiątki i dwa)
24 – nijuu yon (czyli dwie dziesiątki i cztery)
30 – san-juu (czyli trzy dziesiątki)
40 – shi-juu
50 – go-juu
60 – roku-juu
70 – shichi-juu
80 – hachi-juu
90 – kyuu-juu

100 – hyaku
102 – hyaku ni (czyli sto i dwa)
145 – hyaku yonjuu go (czyli sto, cztery dziesiątki i pięć)
582 – gohyaku hachijuu ni (pięć setek, osiem dziesiątek i dwa)
1,000 – sen

Trzeba tylko zapamiętać, że z setkami jest kilka wyjątków:
300 – sanbyaku
600 – roppyaku
800 – happyaku
I tak, na przykład:
226 – hyaku nijuuni roku
345 – sanbyaku yonjuu go
666 – roppyaku rokujuu roku

Trzeba zapamiętać jedną rzecz – w języku japońskim mamy dodatkową jednostkę.
10,000 – man
Dlatego:
15,000 – ichiman gosen - (czyli jeden man i pięć tysięcy)
52,200 – goman nisen nihyaku (czyli pięć man, dwa tysiące i dwie setki)
100,000 - juuman
1,000,000 – hyakuman
10,000,000 – senman
100,000,000 – ichioku

Dodatkowo man różni się od innych jednostek tym, że nawet, jeśli jest jeden man , musimy zawsze powiedzieć ichi man (kiedy przy 100 czy 1000 wystarczy powiedzieć hyaku bądź sen (bez ichi).